یــادهـــــا و خــاطـــــــــــــــره هـــــا

یــادهـــــا و خــاطـــــــــــــــره هـــــا

رســول خــدا (ص) : مــــردم در خــواب انـد وقتــى کـه می میــرنــد, بیـــدار مـیشــونــد
یــادهـــــا و خــاطـــــــــــــــره هـــــا

یــادهـــــا و خــاطـــــــــــــــره هـــــا

رســول خــدا (ص) : مــــردم در خــواب انـد وقتــى کـه می میــرنــد, بیـــدار مـیشــونــد

دو شعر زیبا از دکتر امیر سیاهپوش شاعر جوان از الشتر

عاشورا شناس

عهد بستم صبح صادق با دل دریا شناس

تا نپرسم راز گل را هیچگاه از ناشناس

عرصه ناهموار و ناپیدا و شب هم قیرگون

راه را باید بپرسم از یکی صحرا شناس

قمه– آقا گفت- ممنوع است. فهمش مشکل است؟

نه! نمی فهمند حق را قوم مولا ناشناس

مرجع تقلید ما شمر ابن شارون نیست که

سر به هر تیغی نبازد مسلم فتوا شناس

واحسینا! واحسینا! واحسینا! واحسین!

تو! شدی دانای اکبر، من! شدم لیلا شناس!

روضه عوعو زار خواهد شد در این سر در خُمی

می شود وقتی شغال شهر عاشورا شناس

ما نمی خواهیم سگ باشیم در جلد بشر

خوب می فهمد چه گفتم مرد «اوباما» شناس

گرگ و سگ بسیار دارد قرن «اوباما» و «بوش»

دوست، آدم خواست! آدم! آدم معنا شناس

عابسی عباس سیرت یا حکیمانی دلیر

مثل مسلم شیر گیر و مثل حر زهرا شناس

همدلان خسته از بدمستی همسنگران!

ناصبوری نیست شان شاهد غوغا شناس

در بیابان گر به شوق کربلا راهی شدید

با مدارا بگذرید از خارهای پا شناس!

دنیــا

من در این دار غریب ای دنیا!

از توام چیست نصیب ای دنیا؟

می ربایی دل و می برّی سر

داستانی است عجیب ای دنیا!

گاه در هیئت گل  می آیی

گاه با صورت سیب ای دنیا!

بی غرورت نه تب نانم هست

نه نیازم  به  طبیب ای دنیا!

دور شو دور! از این آبادی

ما قریبیم و رقیب ای دنیا!

من به زلف تو نمی بندم دل

دیگری را بفریب ای دنیا!

خط خون موسوی گرمارودی

خط خون

درختان را دوست دارم  

 که به احترام تو قیام کرده اند

و آب را

           که مهر مادر توست . . . 

خون تو شرف را سرخ گون کرده است

شفق ، آینه دار نجابتت ،

و فلق ، محرابی ،

که تو در آن

              نماز صبح شهادت گزارده ای

در فکر آن گودالم

که خون تو را مکیده است

هیچ گودالی چنین رفیع ندیده بودم

در حضیض هم می توان عزیز بود

از گودال بپرس

شمشیری که بر گلوی تو آمد

هر چیز و همه چیز را در کائنات

                 به دو پاره کرد

هر چه در سوی تو ، حسینی شد

               دیگر سو یزیدی

اینک ماییم و سنگ ها

                    ماییم و آب ها

        درختان ، کوهساران ، جویباران ، بیشه زاران

که برخی یزیدی

                    و گرنه حسینی اند

خونی که از گلوی تو تراوید

همه چیز و هر چیز را در کائنات به دو پاره کرد

                       در رنگ !

اینک هر چیز یا سرخ است

                      یا حسینی نیست

آه ، ای مرگ تو معیار!

مرگت چنان زندگی را به سخره گرفت

و آن را بی قدر کرد

                که مردنی چنان

               غبطه بزرگ زندگانی شد

خونت

       با خون بهایت ، حقیقت

      در یک تراز ایستاد

و عزمت ، ضامن دوام جهان شد

         - که جهان با دروغ می پاشد -

و خون تو امضای راستی است

تو را باید در راستی دید

  و در گیاه

            هنگامی که می روید

  در آب ،

          وقتی می نوشاند

                  در سنگ ،

                  چون ایستادگی است

  در شمشیر ،

 آن زمان که می شکافد

               و در شیر

                    که می خروشد،

 در شفق که گلگون است

 در فلق که خنده خون است

       در خواستن

       برخاستن

 تو را باید در شقایق دید

      در گل بویید

 تو را باید از خورشید خواست

  در سحر جست

    از شب شکوفاند

           با بذرپاشاند

              با باد پاشید

               در خوشه ها چید

 تو را باید تنها در خدا دید

 هر کس، هرگاه ، دست خویش

     از گریبان حقیقت بیرون آورد

      خون تو از سرانگشتانش تراواست

 ابدیت ، آینه ای است

  پیش روی قامت رسای تو در عزم

 آفتاب لایق نیست

     وگرنه می گفتم

        جرقه نگاه توست!

تو تنها تر از شجاعت

در گوشه روشن وجدان تاریخ

 ایستاده ای

            به پاسداری از حقیقت

و صداقت

          شیرین ترین لبخند

بر لبان اراده توست

چندان تناوری و بلند

که به هنگام تماشا

        کلاه از سر کودک عقل می افتد

  بر تالابی از خون خویش

در گذرگه تاریخ ایستاده ای

   با جامی از فرهنگ

  و  بشریت رهگذر را می آشامانی

        -- هر کس را که تشنه شهادت است ــ

  نام تو خواب را بر هم می زند

 آب را توفان می کند

 کلامت قانون است

               خرد در مصاف عزم تو جنون!

               تنها واژه تو خون است خون

              ای خداگون !

   مرگ در پنجه تو

  زبون تر از مگسی است

  که کودکان به شیطنت در مشت می گیرند

و یزید، بهانه‌ای ،

دستمال کثیفی

که خلط ستم را در آن تف کردند

و در زبالة تاریخ افکندند

 

 یزید کلمه نبود

  دروغ بود 

 زالویی درشت

        که اکسیژن هوا را می مکید

مخَنثی که تهمتِ مردی بود

بوزینه‌ای با گناهی درشت :

«سرقت نام انسان»

  و سلام بر تو

 که مظلوم ترینی

 نه از آن جهت که عطشانت شهید کردند

 بل از آن رو که دشمنت این است

 مرگ سرخت

تنها نه نام یزید را شکست

 و کلمه ستم را بی سیرت کرد

 که فوج کلام را نیز در هم می شکند

 هیچ کلام بشری نیست

         که در مصاف تو نشکند

            ای شیر شکن

  خون تو بر کلمه فزون است

  خون تو بر بستری از آن سوی کلام

  فراسوی تاریخ

 بیرون از راستای زمان

                   می گذرد

 خون تو در متن خدا جاری است

 یا ذبیح الله

 تو اسماعیل برگزیده خدایی

 و رویای به حقیقت پوسته ابراهیم

کربلا میقات توست

محرم میعاد عشق

و تو نخستین فرد

 که ایام حج را

           به چهل روز کشاندی

و أتمَمْناها بِعَشْرْ 

  آه !

  در حسرت فهم این نکته خواهم سوخت!

 

 که حج نیمه تمام را

                    در استلام حجر وانهادی

  و در کربلا

 با بوسه بر خنجر، تمام کردی

  مرگ تو ،

             مبدا تاریخ عشق

            آغاز رنگ سرخ

           معیار زندگی است

 

  خط با خون تو آغاز می شود

 از آن زمان که تو ایستادی

              دین راه افتاد

 و چون فرو افتادی

                      حق برخاست

  تو شکستی

  و " راستی " درست شد

   و از روانه خون تو

           بنیان ستم سست شد

 در پاییز مرگ تو

        بهاری جاودانه زایید

  گیاه رویید

          درخت بالید

  و هیچ شاخه نیست

    که شکوفه ای سرخ ندارد

  و اگر ندارد شاخه نیست

  هیزمی است ناروا بر درخت مانده

  تو ، راز مرگ را گشودی

  کدام گره ، با ناخن عزم تو وا نشد ؟

 

  شرف به دنبال تو

                  لابه کنان می دود

  تو ، فراتتر از حمیتی 

          نمازی ، نیتی

         یگانه ای ، وحدتی

 آه ! ای سبز

               ای سبز سرخ !

  ای شریف تر از پاکی

                  نجیب تر از هر خاکی

 ای شیرین سخت

           ای سخت شیرین!

  تو دهان تاریخ را آب انداخته ای

  ای بازوی حدید

                 شاهین میزان

                           مفهوم کتاب ، معنای قرآن!

 نگاهت سلسله تفاسیر

                    گام هایت وزنه خاک

                   و پشتوانه افلاک

 کجای خدای در تو جاری است  

                        کز لبانت آیه می تراود !

   عجبا 

         عجبا از تو عجبا

 

 حیرانی مرا با تو پایانی نیست 

 

 چگونه با انگشتانه ای 

                         از کلمات 

                         اقیانوسی را می توان پیمانه کرد ؟

 بگذار بگریم 

    خون تو ، در اشک ما تداوم یافت 

   و اشک ما صیقل گرفت 

                    شمشیر شد 

                    و در چشم خانه ستم نشست

 تو قرآن سرخی

 " خون آیه " های دلاوریت را

                       بر پوست کشیده صحرا نوشتی

 و نوشتارها

         مزرعه ای شد

 با خوشه های سرخ

 و جهان یک مزرعه شد

                          با خوشه ، خوشه ، خون

 و هر ساقه

دستی و داسی و شمشیری

 و ریشه ستم را وجین کرد

 و اینک

   و هماره

      مزرعه سرخ است

 یا ثارالله

آن باغ مینوی

            که تو در صحرای تفته کاشتی

                   با میوه های سرخ

 با نهرهای جاری خوناب

با بوته های سرخ شهادت

و آن سرودهای سبز دلاور

باغی است که باید با چشم عشق دید

 اکبر را  

   صنوبر  را

    بو فضایل   را

     و نخل های سرخ کامل را

  حر شخص نیست

 فضیلتی است

              از توشه بار کاروان مهر جدا مانده

                         آن سوی رود پیوستن

و کلام و نگاه تو

  پلی است

 که آدمی را به خویش باز می گرداند

 و توشه را به کاروان

 و اما دامانت

 جمجمه های عاریه را

              در حسرت پناه گرفتن

                  مشتعل می کند

از غبطه سر گلگون حر 

                 که بر دامن توست

  ای قتیل

  بعد از تو

  خوبی " سرخ" است

 و گریه سوگ

         خنجر

  و غمت توشه سفر

       به ناکجا آباد

 و رَد خونت

            راهی 

  که راست به خانه خدا می رود. . . 

 

تو ، از قبیله خونی

 و ما از تبار جنون

 خون تو در شن فرو شد

                    و از سنگ جوشید

 ای باغ بینش

ستم ، دشمنی زیباتر از تو ندارد

                    و مظلوم ، یاوری آشناتر از تو

 تو کلاس فشرده تاریخی 

 کربلای تو 

           مصاف نیست 

            منظومه بزرگ هستی است 

               طواف است 

  پایان سخن 

     پایان من است 

            تو انتها نداری  . . .

 

مجنون شیدا و عشق لیلا

به  مجنـــون گفت روزی ســـاربانی          چرا بیــــهوده در صحـــــرا دوانی ؟

 

اگربا لــیلی ات بودی ســــــر و کــار         من او را د یــد مش با دیگـــــری یار

 

سر و زلفش به دست دیــگران است         تو را بیهوده در صحرا  د وان است

 

ز حرف ساربان مجـــنون فغــان کرد           جوابـــش ایـن ربـــــاعی را بیان کرد

 

درخت بی ثــــمر هــر کس نشــــــاند        دوای درد مجـــــــــــنون را بــدانـــد

 

میان عاشق و معشــوق رمزی است        چـــه دانـد آنــکه اشــــتر میچـــراند؟

 

بگفتــــا ســاربان :هان ای بد اخــــتر        گنـــــاهی از محبــــّــت نــیست بدتر

 

تو را  ایــــــزد به تــوبه امر فرمــود              برو از عــــشق لیــــلا توبه کن زود

 

چوبشنید این سخن مجنون فغان کرد       دو دســـت خـویش را بر آسمان کرد

 

بگـفـــــتا : تــــوبه کردم تـــوبه اُ ولا           ز هر چــیــزی به غیر از عشق لیـلا

 

منبع: http://atashoney.blogfa.com

رفتن رسیدن است

موجـــیم و وصل ما، از خــود بریـــدن است

ساحل بهانه‌ای است، رفتن رسیدن است

تا شعله در ســـــریم، پــــــروانه اخـــــگریم

شمعیم و اشک ما، در خود چکیدن است

ما مرغ بی پـــــریم، از فــــــوج دیـــــگریــــم

پـــرواز بـــال ما، در خــــــون تپـــــیدن است

پر می‌کشـــــــــیم و بال، بر پـــــرده‌ی خیال

اعجاز ذوق ما، در پـــــــــر کشـــــیدن است

ما هـــیچ نیستیم، جـــز سایه‌ای ز خویش

آیـیـــــن آینــــــه، خـــــود را نـــدیــدن است

گفتی مرا بــخـــــــوان، خواندیم و خامشی

پاسخ همــین تــــو را، تنـــها شنیدن است

بی درد و بی غـــم است، چیدن رسیده را

خامـــیم و درد ما، از کـــــال چــــــیدن است



قیصر امین پور

 

یتــــــــیم

مقرب بنــــــده ای پرسـان ز یـــزدان

که واجب کـــردی اکــــــرام یتـــیمان

پـدر با مــرگ می گــــیری ز فــــرزند

به سخـتی افکـــنی آن طفل دلبـند

چو طفلان از پـدر محـــروم گـــــردند

بـود این مهــر یا جـــــورای خـــداوند

ندا آمد که مـــن خـود عــزم کـــردم

پدر خـــود باشـم آنـها را و همـــدم



مگر عیسای مریـــم خـود پدر دید؟

محمد(ص)کی گل ازباغ پــدر چید؟

سرشک چشم او یک امتحان است

زدودن ازجبــین،پاسـخ به آن است

کسی که مــی خــورد مال یتیـمان

جوابی ســخت خــواهـــم داد از آن

یتــــیمان گـــر نـــــوازی یا کــــه آزار

یقیــــنا پاســـخی دارد ســـــــــزاوار

                    شاعر پرویز بابادی

منبع: http://shereno.ir

شطـرنج زندگـی

این پیاده مـــی شـــود، آن وزیــــر می شود

صفحه چیده می شود، داروگــیر مـــی شود

این یکی فــــــــــدای شاه، آن یکی فدای رخ

در پیادگـــان چــه زود مـــرگ و میر می شود

فیل کج روی کند، این ســرشت فیل هاست

کــج روی در این مقام،  دلپـــذیر مـــی شود

اسب خیز می زند، جست و خیز کار اوست

جست و خیز اگر نکــــرد، دستگیر می شود

آن پیــــاده ضعـــیف راست راست مـــی رود

کج اگر که مـــی خورد، ناگـــــزیر مـــی شود



هر کـــه ناگزیر شـــد، نان کـــج بر او حـــــلال

این پیاده قانـــع است، زود ســــیر می شود

آن وزیــــر می کشــــد، آن وزیــــر مــی خورد

خورد و برد او چـــه زود چشمـگیر مــی شود

ناگـهان کنار شــــاه خـــانه بند مـــی شـــود

زیر پای فیـل، پهـــن، چـــون خمیر می شود

آن پیــــاده ضعــیف عاقـــبت رســـــیده است

هرچه خواست می شود،گرچه دیرمی شود

این پـــیاده، آن وزیـــر... انتــــهای بازی است

این وزیر مــــی شود، آن به زیر مــــی شود...

                          محمدکاظم کاظمی

منبع: وبلاگ آیات غمزده

ناله های یک نادم

یا رب به در تــــو رو ســــــــــیاه آمــــــــده ام
بــر درگـــــــه تــو به اشــک و آه آمــــــــده ام
اذنـــم بـــــده راهـــم بــــــــده ای خــالق من
افکـــــنده ســـر و غــــــرق گــناه آمـــــده ام
عمـــــرم به گـــــناه ومعصــــیت شـد سـپری
با بار گـــــــنه حضـــــــور شـــــاه آمــــــده ام
گـــم کـــرده ره و منــــزل پرخـــوف وخـــــــطر
طـــی کـــــرده بســوی شاهـــــراه آمــده ام

یارب تـــــو کریمــــــی و رحیـــمی و عـــطوف
بـــا عـــــــــــذر و اشـــــــتـبـاه آمـــــــــــده ام
غــفــــار توئــــی صــــمـد توئــی بـنـده مــنم
محــتاجــــم و با حــــــال تبــــــاه آمــــــده ام
با بـیـــــم و امـــــیـد و حـالـت اســتـــــغــفـار
با چشـــــم تــــر و نامـــــه ســیاه آمــــده ام
یـا رب تــــــو بـــــده بـــــــرات آزادی مـــــــــن
درمـانــــده مـنـــــم بهــــــر پـنــــاه آمـــده ام
من معتـــــرفم به جـــــرم و عصــیان وگــــناه
در بـــارگـهت چـــــــو پـــــــرِّ کــــــاه آمـــده ام
دریای کــــــرم توئـــــــی و مـــــن ذره خـــاک
با لطـــــف تـــــو اینــــگونه به راه آمـــــــده ام
دســـت مـن افـــــتـاده نـالــان تـــــو بـگـــــیـر
چــون یوســـــفم و ز قعــــــر چـــاه آمـــده ام
یا رب بـــه مـحــــمـد و عــلـــــی و زهـــــــــرا
پهـلــــوی شکـــسته را گــــــواه آمــــــــده ام
حــــقّ حـســـــن و حســـیـن و اولـاد حسین
نـومــــید مـــــکن که روســــــــیاه آمـــــده ام
بـرنــــــامــه اعــــــمـال مـحـــــــبـت نـظـــــری

بر عمـــر گـــذشــــته عـــذرخـــــواه آمـــده ام

 

 

منبع شعر: http://azita70.blogsky.com

بــی قــرار

بی قــرار تــوام ودر دل تنــــگم گلـــه هاست

آه بی تاب شـــدن عادت کم حوصله هاست


مـثل عکــس رخ مهــتاب که افـــــتاده در آب

در دلم هستی و بین من وتو فاصله هاست



آســمان با قفس تنــگ چـــه فــــــرقی دارد

بال وقـــتی قفـــس پــر زدن چلچله هاست


بی تـو هر لحظه مـــرا بیم فرو ریختن است

مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست


باز می پــرســمت از مسـئله دوری وعشق

و ســکوت تــو جــواب هـمه مسئله هاست


                                         فاضل نظری


منبع: http://olden-love.persianblog.ir

این ترانه بوی نان نمی دهد.

این ترانه بوی نان نمی دهد
بوی حرف دیگران نمی دهد

سفره ی دلم دوباره باز شد
سفره ای که بوی نان نمی دهد

نامه ای که ساده و صمیمی است
بوی شعر و داستان نمی دهد:




...با سلام و آرزوی طول عمر
که زمانه این زمان نمی دهد

کاش این زمانه زیر و رو شود
روی خوش به ما نشان نمی دهد

یک وجب زمین برای باغچه
یک دریچه آسمان نمی دهد

وسعتی به قدر جای ما دو تن
گر زمین دهد، زمان نمی دهد

فرصتی برای دوست داشتن
نوبتی به عاشقان نمی دهد

هیچ کس برایت از صمیم دل
دست دوستی تکان نمی دهد

هیچکس به غیر نا سزا تو را
هدیه ای به رایگان نمی دهد

کس ز فرط های و هوی گرگ و میش
دل به هی هی شبان نمی دهد

جز دلت که قطره ای است بیکران
کس نشان ز بیکران نمی دهد

عشق نام بی نشانه است و کس
نام دیگری بدان نمی دهد

جز تو هیچ میزبان مهربان
نان و گل به میهمان نمی دهد

نا امیدم از زمین و از زمان
پاسخم نه این، نه آن ... نمی دهد

پاره های این دل شکسته را
گریه هم دوباره جان نمی دهد

خواستم که با تو درد دل کنم
گریه ام ولی امان نمی دهد...

قیصر امین پور

منبع: http://www.e-arjmand.blogfa.com

این  

تقدیم به امام زمان

نیستان تا نیستان آتشی در ناله ها پیداست

عطش می بارد از چشمم، نگاهم خیره بر صحراست

من و این سوز تنهایی، من و درد شکیبایی

تو اینجا با منی اما نگاهی سخت نابیناست

تو را می جویم از هرجا، تو را می بویم از هر باغ

دلم در آتش سوزان، نگاهم سیل خون پالاست

جدا افتاده ام از تو نمی یابم نشان، اما

دلم پیوسته می گوید که آن آیینه در اینجاست

زمان سرگشته می گردد، زمین بر خویش می لرزد

صدا در کوه می پیچد، ز توفانی که ناپیداست

کسی آن سوی این آبی، مهیا کرده اسبش را

که می بینم ردایش را، ز پشت ابرها پیداست

کسی می آید از آن دورها، عین یقین است این

زمین را وارث آخر، زمان را حجت تنهاست

شاعر: حسین اسرافیلی

منبع: http://golbon2.blogfa.com/post-32.aspx

لالایی دم مرگ تختی برای کودکش بابک سال 1346

تختی در سال 1309 بدنیا آمد و در آبان ماه سال ۱۳۴۵ زندگی مشترک خود را با همسرش آغاز کرد؛ که حاصل آن تولد بابک در سال ۱۳۴۶ بود و سرانجام پس از گذشت چهار ماه از تولد فرزندش خبر درگذشت جهان پهلوان همه را در اندوهی عظیم و بهتی شگفت انگیز فرو برد در مورد قتل و یا خودکشی وی دلایلی همچون ناراحتی های روحی و مشکلات مالی آوردند. ولی هیچ گونه بازرسی برای قتل وی به صورت جدی شکل نگرفته است.

شعر برای بابک چهارماهه

پسرجان: بابکم ای کودک تنهای تنهایم

امیدم: همدمم، ای تک‌چراغ تیره شب‌هایم

در این ساعت که راه مرگ می‌پویم

به حرفم گوش کن بابا برایت قصه می‌گویم

به میدان نبرد پهلوانان تک‌سواری بود

به فرمان سلحشوری به هر کشور سفرها کرد

دلش مانند دریا بود

نهنگ بحر پیما بود

. . .

نشان مهر،  تندیس شرف، گنج محبت بود

نگاهش برق عفت داشت

درون چهرۀ مردانه‌اش موج نجابت بود

. . .

ز تقوا و شرف یک خرمن گل بود، گلشن بود

در اوج زورمندی نازنین مردی فروتن بود

پسر جان: پهلوان ما یکی دردانه کودک داشت

درون خانه‌اش تک گوهری با نام «بابک» داشت

که عمرش بود

جانش بود

عشق جاودانش بود

به گاه ناتوانی، بی‌کسی، تنها کس و تنها توانش بود

. . .

پسر جان بابکم آن پهلوان شهر من بودم

درون سینه‌ام یک آسمان مهر و محبت بود

ز تنهایی به جان بودم

مرا بی‌همزبانی کشت دردم درد غربت بود

چه شب‌ها در غم تنهایی خود گریه‌ها کردم

تو را در های های گریه‌های خود دعا کردم

پسر جان: بابکم، من در حصار اشک‌ها بودم

همیشه در دل شب با خدا گرم دعا بودم

ترا تنها رها کردم

امید من نمی‌دانی

گرفتار بلا بودم

گرفتار بلا بودم

. . .

پسر جان: بابکم، افسانه بابا به سر آمد

پس از من نوبت افسانه عمر پسر آمد

اگر خاموش شد بابا، تو روشن باش

اگر پژمرده شد بابا، تو گلشن باش

بمان خرم، بمان خشنود

بدان، هنگام مردن، پیش چشم گریه‌آلودم

همه تصویر «بابک» بود

امید جان: خداحافظ

عزیزم، بابکم: بدرود . . .

سروده مهدی سهیلی

http://s1.picofile.com/file/7103467090/ba.gif

این شعر سال 1356 پس از مرگ دکترشریعتی برایش سروده شد

ای هــرگــز بــزرگ


بالهایت را شکستند،         

اما پروازت را هرگز

دستانت را بستند،            

اما داستانت را هرگز

پاهایت را بریدند،               

اما راهت را هرگز


«آرامگاه دکتر شریعتی دمشق»

لبانت را دوختند،               

اما پیامت را هرگز

تنت را کوفتند،                  

اما غرورت را هرگز

قامتت را خمیدند،             

اما قیامت را هرگز

قلبت را شکافتند،             

اما رازت را هرگز

خونت را ریختند،               

اما آبرویت را هرگز


«دستنوشته دکتر شریعتی»

اینک تو، ای هرگز بزرگ

ای رعد در سکوت            

 ظلمت شکاف شب

ای قله بلند نجابت،           

آتشفشان عاصی توحید

ای از تبار پاک ابوذر،         

تفسیر ناب سوره ی والعصر

ای مرد راستین تشیع،      

ای وارث حسین

ای مومن مجاهد مسئول،  

ای شاهد شهید

فرزند انتظار،                   

طوفان اعتراض

ای سنگر رهایی مردم،     

فریاد دادخواهی مظلوم

ای نون والقلم،                

ای چشمه ی زلال حقیقت

ای وارث همیشه بعثت،   

ای باد شرطه

ای آبشار عشق،            

ای رشته ی همیشه پیوند

«سال1356شهید مفتح در تشیع جنازه دکتر شریعتی»

ای آیت همیشه ایثار،      

ای مظهر همیشه پیکار

ای خصم هر چه بد،         

ای یار همیشه خوب

ای مصلح مسلح بیدار،     

تا آخرین نفس به خلق وفادار

ای شاعر حماسه انسان،  

ای شعر ناتمام

اینک که می روی ،           

به جمع شهیدان

کز ما درود برایشان           

لختی درنگ کن!

آن پرچم شکوهمند شهادت را،در دست ما بسپار

تا سرخ و سرخ و سرخ ،

در اهتزاز در آریمش همچنان !

                            سعید شهرتاش

http://s1.picofile.com/file/7103467090/ba.gif

ای خدا ای راز دار بندگان شرمگینت

ای خدا! ای رازدار بندگان شرمگینت

ای توانائی که بر جان و جهان فرمانروایی

ای خدا! ای همنوای ناله ی پروردگانت

زین جهان، تنها تو با سوز دل من آشنایی

***

اشک، میغلتد بمژگانم ز شرم روسیاهی

ای پناه بی پناهان! مو سپید روسیاه

بر در بخشایشت اشک پشیمانی فشانم

تا بشویم شاید از اشک پشیمانی گناهم

***

وای بر من، با جهانی شرمساری کی توانم

تا بدرگاهت بر آرم نیمه شب دست نیازی؟

با چنین شرمندگیها، کی زدست من بر آید

تا بجویم چاره ی درد دلی از چاره سازی؟

***

ای بسا شب، خواب نوشین، گرم میغلتد بچشمم

خواب میبینم چو مرغی میپرم در آسمانها

پیکر آلوده ام را خواب شیرین میرباید

روح من در جستجوی میپرد تا بیکرانها

***

بر تن آلوده منگر، روح پاکم را نظر کن

دوست دارم تا کنم در پیشگاهت بندگیها

من بتو رو کرده ام، بر آستانت سر نهادم

دوست دارم بندگی را با همه شرمندگیها

***

مهربانا! با دلی بشکسته، رو سوی تو کردم

رو کجا آرم اگر از درگهت گوئی جوابم؟

بیکسم، در سایه ی مهر تو میجویم پناهی

از کجا یابم خدائی گر بکویت ره نیابم؟

***

ای خدا! ای راز دار بندگان شرمگینت

ای توانائی که بر جان و جهان فرمانروایی

ای خدا! ای همنوای ناله ی پروردگانت

زین جهان، تنها تو با سوز دل من آشنایی

مهدی سهیلی

منبع: http://www.iranactor.com

لعنت بر این آبرو شلوار می فروشم !‌!‌‌!‌!

خانم بخر قشنگ است ..گیتار می فروشم

باور کنید این را ناچار می فروشم

آقا بخر اصیل است؛ یک عمر (دست) من بود

چون کار نیست ناچار، آچار می فروشم  

آقاپسر مضرّ است این را نخر عزیزم

لعنت به من که ناچار، سیگار می فروشم

همسایه آش نذری آورده است امشب

مردم! زنم مریض است، افطار می فروشم!

یک ذره شیمیایی ست اما هنوز خوبند

کلیه از برای، بیمار میفروشم

خانه خراب گشتم عکاس ها کجایید؟!

چیزی نمانده..عکس آوار می فروشم

بچه گرسنه مانده.. جز آبرو نمانده..

لعنت به این آبرو .. شلوار می فروشم !!! ! !

 

منبع: http://javadyavari.blogfa.com

لعنت 

آی انسان مهدی سهیلی

آی ... انسان!

آی سوار سرکش مغرور!

آی شتابان رهرو گمراه!

آی بغفلت مانده ی خود خواه!

هان..!عنان برکش سمند باد پایت را

نیک بنگر گوشه ای از بیکران ملک خدایت را

لحظه ای با چشم بینش کهکشان ها را تماشا کن

چشم سر بربند

چشم دل بگشای

روشنان بیشمار آسمان ها را تماشا کن

هر چه بالاتر پری این آسمان را انتهایی نیست

بیکران آفرینش رابجز جان آفرین فرمانروایی نیست

جاده های کهکشان تابی نشان جزرد پایی نیست

زیر سقف آفرینش-

صد هزاران جرم رخشان است کز چشم تو پنهان است

اینهمه نقش عجب را نقشبندی هست بیمانند

کوردل آنکس که پندارد خدایی نیست

آی... انسان!

آی سوار سرکش مغرور!

گر بزیر پا در آری «ماه» و «مریخ» و «ثریا» را

کی توان با جسم خاکی رفت تا عرش خداوندی؟

بارگاه حقتعالا را بجز یکتا پرستی رهنمایی نیست

***

هر ستاره در دل شب میزند فریاد:

این جهان آفرینش را خدایی هست

در پس این قدرت بی انتها قدرت نمایی هست

بال خاکی بشکن و بال خدایی ساز کن ای رهرو گمراه

تا به پیمایی فضای بیکران کبریایی را

دیو شهوت را بکش،پای هوس بربند

بنده شو ای سرکش خودخواه

تا بمرغ جان تو بخشند پرواز خدایی را

خویش را گر نیک بشناسی-

میزنی بر کهکشانها خیمه گاه پادشایی را

***

آی... انسان!

اینکه پنداری به اقبال طلا جاوید خواهی ماند

گوش دل بر خاک نه تا بشنوی فریاد قارون را

آن نگونبختی که پردکرد از طلا صحرا وهامون را

اینک اینک میزند فریاد:

جای زر،صندوق چشمم خانه مار است

سینه ام از خاک گورستان گرانبار است

***

ای بغفلت مانده ی خودخواه!

آید آنروزی که بینی بار و برگت نیست

چاره جز تسلیم در چنگال مرگت نیست

آن زمان فریاد برداری:

کاین طلاها غارتی از رنگ زرد دردمندانست

اینهمه یاقوت آتش رنگ-

آیتی از خون دلهای پریشانست

توده ی سیمین مروارید-

یادگار صد هزاران چشم گریانست

***

آی... انسان!

ای طلاها را خدا خوانده!

ای بزر دلبسته،وز راه خدا مانده!-

روزگاری میرسد کز خاک بر خیزی

از ره درماندگی خاک قیامت را بسر ریزی

تا که چشمت بر عذاب جاودان افتد

چون گراز زخم خورده،مضطرب هر سوی بگریزی

***

بنگری چون پیش چشمت راست،صحرای قیامت را

برکشی از بیم کیفر،تلخ فریاد ندامت را

کای خدا راه رهایی کو؟

از چنین سوزنده آتش ها-

سایبان از رحمت و لطف خدایی کو؟

ناگهان آید سروش از غیب:

ای سیه روز سیه کردار!

زرپرستان و ستمکاران بد آئین وبدخو را

دربساط عدل ما آسوده جانی نیست

کیفر غولان مردم خوار

جز عذاب جاودانی نیست

آی... انسان!

ای بسا شب مست خفتی در کنار کیسه های زر

لیک دانستی ندانم یا ندانستی

سفره ی همسایه ی بیمار،بی نان بود

جای نان در پیش چشم کودکانی خرد

ناله بود و دردبود و چشم گریان بود

***

آی... انسان! سرکشی بس کن

عقربکهایزمان در صد هزاران سال

بر شمرده تک نفسهای بسی فرعون و قارون را

چشم ماه و دیده ی خورشید-

دیده بیرون از شماره،بازی گردنده گردون را

***

میبرد شط زمان مارا

مهلت دیدار بیش از پنجروزی نیست

دل منه بر شوکت دنیا

این عروس دلربا غیر از عجوزی نیست

این طلایی را که تو معبود میخوانی

جز بلای خانه سوزی نیست

***

روزو شب شط زمان جاریست

آنچه میماند از این شط خروشان نیک کرداریست

خاطری را شاد باید کرد

جای سیم و زر دلی باید بدست آورد

آزمندی ها زبیماریست

زر پرستی آتش اندوزیست

رستگاری در سبکباریست

 

مهدی سهیلی:

منبع: http://www.iranactor.com

شیر خر بخورید تا سالم بمانید.

تولید بستنی‌هایی با شیر خر در ایتالیا تبدیل به مد جدیدی در صنایع غذایی این کشور شده است.

محققان ایتالیایی دریافتند که شیر خر در کاهش وزن اضافه و نیز برای قلب بسیار مفید است.



این تحقیقات که توسط گروهی از دانشمندان دانشگاه ناپولی ایتالیا انجام شده است، نشان می دهد که شیر خر به دلیل داشتن مقدار زیادی امگا ۳ و کلسیوم که برای قلب انسان بسیار مفید هستند، در کاهش وزن انسان بسیار موثر است.

این بررسی ها نشان می دهد که مصرف روزانه این شیر باعث حفظ انرژی و در نتیجه آن نشاط انسان می شود.

اتحادیه کشاورزان ایتالیا در این باره گفت: یکی از جدیدترین مواد غذایی در صنعت تولید بستنی این کشور بستنی هایی از شیر خر است که تولید، عرضه و مصرف آن در مزارع این کشور به طور مستقیم انجام می شود.

در ادامه این گزارش آمده است که پیش بینی می شود مردم این کشور در سال جاری حدود ۲میلیارد یورو برای خرید این نوع بستنی هزینه کنند.

منبع: http://www.alamto.com