این شعر سال 1356 پس از مرگ دکترشریعتی برایش سروده شد

ای هــرگــز بــزرگ

بالهایت را شکستند،         

اما پروازت را هرگز

دستانت را بستند،            

اما داستانت را هرگز

پاهایت را بریدند،               

اما راهت را هرگز

«آرامگاه دکتر شریعتی دمشق»

لبانت را دوختند،               

اما پیامت را هرگز

تنت را کوفتند،                  

اما غرورت را هرگز

قامتت را خمیدند،             

اما قیامت را هرگز

قلبت را شکافتند،             

اما رازت را هرگز

خونت را ریختند،               

اما آبرویت را هرگز

«دستنوشته دکتر شریعتی»

اینک تو، ای هرگز بزرگ

ای رعد در سکوت            

 ظلمت شکاف شب

ای قله بلند نجابت،           

آتشفشان عاصی توحید

ای از تبار پاک ابوذر،         

تفسیر ناب سوره ی والعصر

ای مرد راستین تشیع،      

ای وارث حسین

ای مومن مجاهد مسئول،  

ای شاهد شهید

فرزند انتظار،                   

طوفان اعتراض

ای سنگر رهایی مردم،     

فریاد دادخواهی مظلوم

ای نون والقلم،                

ای چشمه ی زلال حقیقت

ای وارث همیشه بعثت،   

ای باد شرطه

ای آبشار عشق،            

ای رشته ی همیشه پیوند

«سال1356شهید مفتح در تشیع جنازه دکتر شریعتی»

ای آیت همیشه ایثار،      

ای مظهر همیشه پیکار

ای خصم هر چه بد،         

ای یار همیشه خوب

ای مصلح مسلح بیدار،     

تا آخرین نفس به خلق وفادار

ای شاعر حماسه انسان،  

ای شعر ناتمام

اینک که می روی ،           

به جمع شهیدان

کز ما درود برایشان           

لختی درنگ کن!

آن پرچم شکوهمند شهادت را،در دست ما بسپار

تا سرخ و سرخ و سرخ ،

در اهتزاز در آریمش همچنان !

                            سعید شهرتاش

http://s1.picofile.com/file/7103467090/ba.gif