بودن و نبودن

آیا تا به حال از خود پرسیده اید ارزشتان چقدر است؟ آیا بودن و نبودن شما تاثیری بر روی زندگی خانوادگی، فامیل و محله و شهرتان دارد؟ برای اینکه بفهمیم چقدر ارزشمند هستیم کافی است حالتی را در نظر بگیریم که ما در محیط زندگی خانوادگی و یا محله و یا شهرمان حذف شده و نیستیم. آیا اتفاق خاصی می افتد؟ آیا خلاء و نبودن ما احساس می شود؟ آیا کاری هست که اگر ما نباشیم دیگران نتوانند انجام دهند و یا در انجام آن با مشکل مواجه شوند؟ بنظر میرسد هرکس به اندازه تاثیر مثبتش بر موارد ذکر شده ارزشمند است. هرکس تاثیرش بیشتر باشد باید گفت ارزشش بیشتر است. این نوشته به این معنی نیست که چون تاثیرمان کم است پس به درد نمی خوریم. بلکه تلاش کنیم با توجه به حفظ اصول و اعتقادات  بر روی زندگی خانوادگی، فامیل،محله،شهر و . . اثرگذار باشیم.

هر کدام از ما عضوی از جامعه ای هستیم که در آن زندگی می کنیم. اگر در یک جامعه 10 نفری زندگی می کنیم، شاخص و برنامه این است که باید به اندازه یک دهم آن جامعه  تاثیرگذار باشیم. اگر بیش از یک دهم اثربگذاریم از شاخص بالاتر و از برنامه جلوتریم. اگر کمتر از یک دهم اثرگذار باشیم پس از شاخص کمتر و از برنامه عقب تریم. حال با این مثال خود را در جوامع مختلف 100 هزار نفری و یا بیشتر بسنجید.

خیلی از افراد هستند که اصلا اثر گذار نیستند و یا اثر چندانی ندارند. به جرات می توان گفت نبودشان از بودشان بهتر است. اما چنان مغرورند که احساس می کنند اگر آنها نباشند چرخ های جامعه از حرکت باز خواهد ایستاد. چقدر خوب است همه را به بفکر وادار کنیم که بودن و نبودن ما چه اثری دارد؟

علاوه بر این، یک مسئله دیگر که انسانهای فهیم و با تفکر توسعه ای را رنج می دهد، این است که متاسفانه پرداخت های مادی و معنوی در جامعه ما بر اساس انواع رانتهای خانوادگی، اجتماعی، اقتصادی، باندی و ... صورت می گیرد. و کسانی را که تاثیرگذاری مثبتشان از دیگران کمتر است، از موقعیت ویژه و بهتر برخوردارند. این مسئله امید و تلاش برای خوب بودن و خوب شدن را از بین می برد.

جامعه ای رو به سعادت است که درآن دستمزد و حقوق مادی و معنوی افراد بر این اساس و مبنا  پرداخت شود.در این صورت جامعه از حالت خمودگی و ایستایی خارج و با نشاط و پویا خواهد شد.